Heerlijke voorjaarstemperaturen en prachtige bloei vielen ons reeds ten deel. We leefden dan ook met enige verwachting van mooie dagen naar Pasen toe. De week voor Pasen begon het kouder te worden en –naarmate de week vorderde- begon het ook natter te worden. Een kleine tijdelijke terugslag denk je dan eerst. Kort voor Pasen meldde een buurman al dat hij opnieuw sneeuw had gesignaleerd in de heuvels hier niet ver vandaan. Het duurde daarna niet lang meer of ook van uit de stad waren besneeuwde heuvels te zien.

                                                                                            Op de avond van paaszaterdag stonden we bij de grote kerk kort naast de haven te kijken naar de ceremonie van het ontsteken van de paaskaars die vervolgens begeleid door een paar honderd mensen met kaarsen de dan nog donkere kerk in wordt gedragen. Een mooi symbolisch moment dat ook banden kent met zeer oude rituelen over de terugkeer van het licht en de start van het voorjaar. Aan die oude banden moet je zeker denken door het feit dat de ceremonie buiten de kerk begint met het ontsteken van het hoog oplaaiend paasvuur. Echter, het gevoel van het begin van het voorjaar moesten we op dat moment ontberen. Het was snijdend koud.
                                                                                                                                                                                                      Evenals het vorige jaar belden we met de oude houtzaagmolen in de heuvels nabij het plaatsje Juré om af te spreken dat we daar met een groepje mensen zouden komen eten. Vorig jaar Pasen waren we daar onder prachtige voorjaarsomstandigheden, die ons na het middagmaal noodden tot een stevige wandeling. Nu werden we op Paasochtend wakker met een fors sneeuwdek in de stad. Op weg naar Juré reden we door een totaal winterlandschap van besneeuwde hellingen, overal waar je keek. Natuurlijk was het welkom in de oude molen warm en was de maaltijd zoals andere keren eenvoudig maar altijd van mooie verse producten uit de omgeving. Niets mis mee dus. Wel brachten de omstandigheden nu mee dat het hele gezelschap het tijdens de maaltijd langzaam steeds kouder begon te krijgen. Alleen de tafel die vlak voor het open vuur in de schouw stond bofte dit keer. Gelukkig konden we op de terugweg in de auto weer wat op temperatuur komen. De wandeling ontbrak ook dit keer niet, zij het dat we nu lagere regionen langs de Loire opzochten. De regen van de voorgaande dagen en de smeltende sneeuw uit de bergen zorgden voor een hoge waterstand van de Loire. Het noopte ons tot omlopen waar we het normale pad niet meer konden vervolgen zonder risico de Loire ingespoeld te worden.  Al met al barre winterse omstandigheden dus waarvan je al gauw denkt dat het iets abnormaals heeft. 

Welnu, abnormaal is dit bij nadere beschouwing zeker niet te noemen. Frankrijk beslaat (uitsluitend de oppervlakte in Europa genomen) 550.000 km² (ter vergelijking, Nederland inclusief Antillen 41.500 km²)*. Dit grootste land in West-Europa heeft dan ook drie klimaatzones. Een zee/oceaan klimaat in het hele westelijke deel van het land. Een Mediterraan klimaat in het zuiden en een continentaal/land klimaat in centraal en oostelijk Frankrijk. Wij zitten hier zoals bekend ten oosten van het centraal massief met aan de andere zijde de Alpen. De plek voor een echt landklimaat. In de Auvergne, onderdeel van het Centraal massief weten ze daar helemaal van mee te praten. Men leeft daar in een klimaat met normaal genomen hete zomers en ijskoude winters. Hier, lager gelegen in het Loiredal,  willen we nog wel eens een heel klein beetje matigend effect hebben door zo nu en dan van uit het Mediterrane zuiden komende wind. Met een zeer vroege Pasen zoals dit jaar moet het dus niet vreemd worden gevonden dat we nog in een staartje van de winter verkeerden. Het heerlijke voorjaarsweer enige tijd voor Pasen was in dit opzicht abnormaler. Gelukkig begint het inmiddels voor ons weer ten goede te keren en lijkt het weer meer op voorjaar. We zijn er wel weer aan toe.

Ton

*Een andere vergelijking terzijde is ook aardig: gemiddeld genomen, inclusief miljoenensteden als Parijs met 9,6 milj en via Lille, Lyon en Marseille naar Toulouse als kleinste van deze vijf met nog altijd 1 milj inwoners, leven er in Frankrijk 98 mensen per vierkante kilometer (even ten Oosten van ons komen ze niet verder als 50). In Nederland proppen we 402 mensen gemiddeld op een vierkante kilometer.