Met onze bejaarde Franse buren gaat het niet zo goed. Afnemende gezondheid waarbij Gislène twee keer met vliegende vaart naar het ziekenhuis moest worden gebracht en vele andere treurige belevenissen hebben hen dit laatste jaar aardig in de put doen belanden. Gislène probeert vrolijk te blijven (hetgeen dikwijls niet lukt) en Benoit heeft pogingen daartoe opgegeven, hoewel hij naar mensen die hij aardig vindt wel zijn best doet. Meestal leidt dat er toe dat hij al snel door vermoeidheid is overmand en zich stilletjes terugtrekt. Gislène maakt dan van de gelegenheid gebruik om haar nood te klagen over gebrek aan daadkracht van Benoit. Twee aardige mensen die je langzaam af ziet takelen in hun mogelijkheden om het leven nog een beetje leuke invulling te geven. Alle tijd gaat op aan artsen, ziekenhuizen, fysiotherapeut en angstige gedachten over hoe het nu verder moet.
Met enige regelmaat gaan we even bij hen

 langs om enige pogingen te doen hen wat op te vrolijken. Een middel wat daarbij altijd goed werkt is het meenemen van een fles cider die dan gezamenlijk kan worden genuttigd. Na een afwisseling van tranen en lachen kunnen ze er dan weer een beetje tegen hoop je.
De laatste tijd hebben ze allebei een grote drang tot opruimen. Je vraagt je af of dat uit een angstig voorgevoel voortkomt. Ieder denkt dan ook nog eens van de ander dat hij/zij het alleen nooit zal redden. Misschien hebben ze allebei wel gelijk.
In deze stemming naderen we de 81e verjaardag van Gislène. Natuurlijk geeft zo’n getal aanleiding tot weemoed, vooral als de gezondheid sterk achteruit loopt en je het gevoel hebt dat je weinig leuks meer staat te wachten.
In die stemming klaagt Gislène haar nood. Toen ze afgelopen jaar het kroonjaar 80 vierde was Benoit te moe geweest om iets te organiseren en was de dag in somberheid voorbij gegaan. Als ze de gedachte uitspreekt dat het dit keer wel weer zo zal gaan komen de tranen alweer tevoorschijn.
We beraden ons wat te doen.
Samen met andere vrienden die ook nog al eens naar het stel omkijken besluiten we dat we er een leuke dag voor hen beiden van moeten maken. Het programma is niet ingewikkeld: om 11 uur champagne met enkele amuses, dan vertrek naar een aardig restaurant en –als het al niet te veel is- daarna een bezoek aan de wijnboer die de mousserende wijn maakt die zij ook zeer waarderen. Leuk is natuurlijk als dit een verrassing wordt voor de jarige. Aan mij dus de opdracht om onopgemerkt door Gislène aan Benoit over te brengen dat er op de vrijdag waarop haar verjaardag valt een verrassingsparty zal zijn.
Dit lukt wonderwel als ik Benoit toevallig even buiten aantref dus vertel ik hem snel dat hij moet zorgen dat Gislène er donderdag op tijd klaar voor is.
De oplettende lezer heeft al opgemerkt dat er hier iets niet klopt en verdenkt mij van foute berichtgeving. Nee, de berichtgeving is goed maar ik blijk (achteraf) een domme fout te hebben gemaakt. Dat foutje leidt er dus toe dat Gislène donderdags aan het einde van de ochtend er keurig opgedoft bij zit. Als het tijdstip van 11 uur verstrijkt zonder dat er iets gebeurt begint hij wel te vermoeden dat eigenlijk de dag van de verjaardag, vrijdag dus, bedoeld was. Hoe afwachtend hij de laatste tijd ook op alles reageert, dat kan hij toch niet zomaar laten gebeuren. In overleg met de thuiszorghulp worden er in allerijl bloemen en gebak aangerukt en reserveert hij een tafel bij een aan de overzijde gelegen restaurant. Gislène is opgetogen over zoveel activiteit van haar Benoit en heeft een prachtige dag.
De volgende dag moet er dus weer worden gezorgd dat ze op tijd opgemaakt en mooi gekleed gereed zit. Nu arriveren de gasten, zoals in de bedoeling lag. De champagne is heerlijk, de amuses worden bewonderd en genoten en we hebben een aardig ritje naar het gereserveerde restaurant waar men uiteraard door ons van de bijzonderheden op de hoogte is gesteld. Er staat een mooie tafel gereed waar Gislène aan het hoofd kan presideren. Eigenaar en personeel komen haar felicitaties brengen en er is gezorgd voor een mooi stuk gebak bij het dessert.
Benoit wil in de vrolijkheid toch niet zomaar met de eer van de voorgaande dag gaan strijken en verteld hoe de vork aan de steel zit. Gislène kijkt hem even nadenkend aan maar lacht voluit mee om de grap. De beide oudjes gedragen zich vandaag weer even als tortelduifjes en zijn zich van geen vermoeidheid bewust. Te moe voor een bezoek aan de wijnboer? Nee, natuurlijk niet. Vandaag moet alles genoten worden en morgen zien we wel verder.
De juiste houding als de leeftijd vordert lijkt me.

TON WILHELM